خمبل و فنقول و فسقل

امروز توی کلاس قرآن قرار بود درس نماز جماعت رو به بچه ها یاد بدن. یکی از پسرا باید امام جماعت میشد و دو رکعت نماز رو بلند میخوند تا بقیه بچه ها هم به اون اقتدا کنن. و امام جماعت کسی نبود جز    "حضرت آیت الله محمود شهروی (حفظه الله تعالی)" خیلی قشنگ نماز خوند. با اینکه یکم حول شده بود (چون همه ی مامانا وایساده بودن و عکس و فیلم میگرفتن و کلا جو خاصی بود) ولی بازم عاااااالی بود. خانوم مربی میگفت توی همه ی دوره ها تا حالا کسی به این قشنگی نماز رو نخونده بود. خودم که دوست داشتم وسط نمازشون برم امام جماعتو بغل کنم لپاشو بکَنَم!!!!!!!       ...

محمودی ام؛ قبلنا که کوچیک تر بودی،یکی از بزرگترین نگرانی هام در موردت این بود که کم رو و خجالتی نشی. هر وقت جایی بودیم که یه بچه ای بهت زور میگفت و یا میزدت، وقتی از اونجا میومدیم کلی باهات دعوا میکردم که "چرا تو نزدیش؟" تو هم هر دفعه قول میدادی که دفعه دیگه اگه کسی تو رو زد، تو هم همونجوری (مثل خودش، نه محکم تر و نه آرومتر) بزنیش ولی دفعات بعد هم این قصه تکرار میشد و تو فقط میخوردی! همیشه نگران بودم که یه وقت توسری خور بار نیای! نگران مظلومیتت بودم. نگران نجابتت. نگران بودم که بعدها توی مدرسه و جامعه از پس خودت بر نیای و نتونی حقتو بگیری.   ولی حالا که در آستانه ی 5سالگی هستی، تا حدودی از این نگرانیم کم شده. دیروز که ...

امسال عید عقده ی دوقلو دوست داشتنمو خالی کردم و لباسای خمبل و فنقول رو با هم ست کردم. آخییییییییییییش، راحت شدم! هر کی هم که میگفت لباساتون چه قشنگه، محمود براش این شعر رو  که چند ماه پیش بابایی بهش یاد داده بود میخوند که: تن آدمی شریف است به جان آدمیت      نه همین لباس زیباست نشان آدمیت     امسال عید سختی رو گذروندیم. هر جا رفتیم، هی صاحبخونه پذیرایی کرد، هی ما جمع کردیم، تا مورد هجوم رضا قرار نگیره! این پسر چی بود که حالا راه هم افتاد. مصیبتی شده!   این اوضاع خونه خودمونه. مجبور شدیم مبل رو برگردونیم، چون همش ازش میرفت بالا و تلویزیون و دی وی دی و تلفن و مودم و... رو میند...